Conor Oberst

bron

Hij is niet gezegend met een goddelijk lichaam, zijn muziek is weinig bekend en zijn stem is niet die van een fantastische zanger. Maar Conor Oberst is één van de meest inspirerende muzikanten die ik ken. Hij schrijft niet alleen poëzie, hij ís de poëzie.
Met zijn teksten weet hij onder je huid te kruipen. Hij legt zijn ziel voor je op tafel neer en laat je de duisterste hoekjes zien en reken maar dat die hoekjes duister zijn. Hij dwingt je om te laten luisteren, zelfs wanneer zijn stem overslaat en de wanhoop tussen alle letters doordruipt. Hij gaat door wanneer je het liefst in een hoekje zou willen kruipen om te huilen. Hij zingt alsof hij het moet, alsof hij niet verder kan zonder zijn woorden uit te spugen. Het is niet mooi en perfect, soms is het zelfs lelijk. Maar de schoonheid van zijn muziek, van zijn poëzie, zit 'm juist in deze imperfectie.
Waar je van zijn teksten zou verwachten dat hij een deprimerende persoonlijkheid is, maakt hij in interviews in opgeruimde indruk. Hij houdt soms stil om na te denken over zijn woorden, grapt wat en geeft intrigerende antwoorden. Zo las ik een interview waarin de interviewer hem vroeg hoe zijn perfecte wereld eruit zag. Waar de normale zanger(es) zoiets zou antwoorden als 'een wereld zonder oorlog', gaf hij een omschrijving. Een omschrijving van een wereld die eruit zag als op polaroidfoto's.
 'Ik wil een spons zijn,' zei hij in datzelfde interview, 'ik wil een spons zijn zodat ik alles in mij op kan zuigen' 'Ben je je ervan bewust dat je dan ook de nare dingen in je opzuigt?' vroeg de interviewer. 'Ik wil een spons zijn.' was het simpele antwoord.
 

 Waste of paint.

(I just sit and watch the people there.
And they remind me of wind up cars in motion.
The way they spin and turn and jockey for positions.
And I want to scream out that it all is nonsense.
All your lives one track, can't you see it's pointless?
But then, my knees give under me.
My head feels weak and suddenly
it's clear to see that it's not them but me,
who has lost my self-identity.
As I hide behind these books I read,
while scribbling my poetry,
like art could save a wretch like me,
with some ideal ideology
that no one can hope to achieve.
And I am never real; it is just a sketch of me.
And everything I made is trite and cheap
and a waste of paint, of tape, of time.)